Donderdag 8 maart 2012. 13 uur. Ik neem de lijn G5 in Genk van Genk Station naar Termien en terug. De buschauffeur is een man van middelbare leeftijd met reeds vele grijze haren. Hij is vriendelijk. Ik stap naar mijn bekende plaats, rechts achteraan in de bus. De ramen van deze bus zijn vuil, er is getekend op leuningen en achterkanten van zitbanken. Er liggen papiertjes op de vloer. Uitgelopen drankjes hebben plakkerige plekken achtergelaten onder de zitbanken. Er zijn ook zetels beschadigd.
De op dit ogenblik redelijk volle bus heeft grijze stangen en biedt plaats aan 100 mensen. Een man achteraan gebaart naar iemand buiten de bus. Hij doet zijn mond open en praat zonder klank met de persoon buiten. Vooraan zitten twee oudere vrouwen te praten over de onderwerpen "Turken" en "huizen". Ik vang flarden op van hun gesprek. Er zit een mama met haar dochter op de bus. De dochter met een dikke bos krulhaar moet op een andere leegstaande zitbank plaatsnemen, niet naast haar dus. Moeder geeft haar kind nog verdere instructies op een redelijk bitse toon. De zon schijnt aangenaam in de bus. Twee andere vrouwen praten voor heel de bus, luid en fel. Bij de eerste halte stapt een vrouw af en komen drie mensen de bus binnen: een meisje en twee oudere heren met zwarte hoed op. Eén van de heren blijft rechtstaan. De anderen gaan zitten. De rechtstaande heer kijkt de bus rond. Plots herkent hij iemand en groet hem met een brede glimlach. Daarna steekt hij zijn hand in de lucht zoals een indiaan die "ugh" zegt. Twee mensen zijn met hun gsm bezig en kijken slechts af en toe op. Ze duwen voortdurend op knopjes. Als ze dat niet doen, houden ze hun gsm vast met beide handen, alsof hij zou gaan lopen. Bij de volgende halte stappen twee vrouwen af. Een dame in de bus leest een boek en kijkt niet op. Vier vrouwen stappen bij de derde halte uit de bus. Buiten staan veel witte huizen in dezelfde stijl gebouwd, tweewoonsten. Optiek Scherpesteen. Bij de vierde halte stapt de vriendelijke heer met de zwarte hoed af en maakt terwijl hij dat doet nog een vluchtig praatje. "Ale, we zijn er weer, hahahaha, ale, goeiendag eh!" Nog witte huizen buiten. Vijfde busstop. Zes mensen stappen af. Enkele oudere blanke vrouwen groeten een andere oudere vrouw die op de bus blijft zitten. Het meisje dat niet naast haar moeder mocht zitten, kijkt naar haar. De moeder kijkt veel naar buiten en voor zich uit. Ze besteedt niet veel aandacht aan het meisje. Parochiale scholen Termien. Leerlingen spelen buiten op de speelplaats. Bij de zesde halte stapt een koppel op. Ze plaatsen zich tegenover elkaar en praten zachtjes. De vrouw lijkt scheel te kijken en heeft wat veel bruine schmink op. Zevende halte, twee vrouwen verlaten de bus, waaronder een oudere dame die wordt opgewacht door haar man. Hij houdt haar hand vast bij het uitstappen. Samen stappen ze verder. Bij de volgende stop stappen de moeder en haar dochter en nog een ander meisje met gsm af. De moeder praat even met enkele andere vrouwen, tegen het meisje zegt ze niets. Die volgt en stapt achter haar aan. Tussen de huizen zijn groene weiden te zien. Negende stop. Een jong pubermeisje verlaat de bus. Eindhalte. Iedereen verlaat de bus, behalve ik.
De chauffeur houdt geen pauze en rijdt onmiddellijk terug. Hij zit achter een open deurtje. Ik zie industrietorens. Bij de eerste busstop stapt een man op met gel in de haren en een gsm in de hand. Hij draagt een lederen jack, een oorbelletje en schakelarmband. Langs achteren lijkt de man jonger dan hij is in werkelijkheid. We rijden voorbij een open grasveldje. In de verte zie ik een speeltuintje. Twee oudere dames stappen de bus op bij de volgende halte. Ze nemen op een aparte stoel plaats aan weerszijden van het middenpad. Dan beginnen ze te praten in een andere taal dan het Nederlands, van de éne kant naar de andere kant. Derde halte. Een vrouw met rode sjaal en dito jas stapt op. Ze gaat links vooraan in de bus zitten, achter het muurtje waarvoor de chauffeur zit. Vierde halte. Een vrouw met hoofddoek met luipaardmotief en een ander meisje met bruin haar stappen op. Ze gaan naast elkaar zitten en praten een beetje, ook niet in het Nederlands. Hun hoofden draaien soms naar elkaar toe wanneer ze spreken.
Bij de vijfde halte stapt een man af en bij de zesde halte stappen het meisje en de vrouw met de hoofddoek af. We komen bij het station.
Indrukken van belang:
Vooral het groene tussen de huizen, de weiden, het open grasveldje, het speelpleintje in de verte, vielen me op. Het brengt wat rust op een druk traject. Ik wil op mijn ontwerptraject ook langs zulke plekken rijden voor deze reden.
De manier waarop mensen gaan zitten, zegt veel over hoe ze zich verhouden tot elkaar. Twee oudere dames elk aan weerszijden van de middengang die op "roepende" manier praten is een heel ander beeld dan dat op bovenstaande foto. Daar zitten de meisjes naast elkaar en buigen ze soms de hoofden naar elkaar toe als ze spreken. De verhouding tussen de moeder en haar dochter die niet naast elkaar zaten, is nog een ander verhaal. Wat daar speelt weet ik niet, maar er was wel iets. Wat ik ervan meeneem voor mijn ontwerp, is het belang van hoe mensen zitten. Misschien is het wel leuk om draaistoelen te hebben, zodat mensen zich makkelijker naar elkaar kunnen toedraaien wanneer ze spreken. Het is niet de bedoeling dat het speeltuigen worden, dus zou ik de stoel slechts een gedeeltelijke draaimogelijkheid geven, bijvoorbeeld in hoeken van 45°. Ik denk voorts dat het niet slecht is dat sommige zitbankhoudingen mensen als het ware "verplichten" op een bepaalde manier te zitten. Zet alle zetels naast elkaar, zet ze achter elkaar of zet ze tegenover elkaar, het heeft telkens weer een ander effect naar zit(ver)houdingen toe. Ik wil, via de manier waarop de zitbanken in mijn ontwerpbus staan, zoveel mogelijk contactmogelijkheid tussen mensen bewerkstelligen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten