Wat me al geruime tijd opvalt aan mijn blog, is de achtergrond met de vele kadertjes. Telkens ik een bericht herlees, bekijk ik ze toch even. Ik denk dat de tijd rijp is om bij deze achtergrond toch enkele nuances te plaatsen. Wie dit bericht begrijpen wil, moet misschien eerst het allereerste bericht van mijn blog herlezen "Ik Genk, ik denk".
Zoals Esposito de gemeenschap niet wil afbakenen, omdat het denken vanuit de eigenheid van de gemeenschap dan voorop staat en de definiëring geen opening meer toelaat, zo wil ik de kaders rond de foto's eigenlijk wegdenken. Zij begrenzen teveel. De foto of wat getoond wordt op zich is al voldoende en moet ruimte krijgen om te ademen.
De muur op de achtergrond is in feite ook een grens. Natuurlijk hebben de verhalen op de foto's en schilderijtjes zelf een achtergrond nodig om op te hangen, toch zou ik de muur grotendeel anders maken: een raam, een groot stuk in glas of gewoon een lager muurtje en een heel open stuk. In elk geval moet de absolute muurbegrenzing weg (zoals je er nu tegenaan kijkt als bloglezer.)
De oude telefoon mag blijven om redenen dat ik hem al geschikt vond in het begin van mijn onderzoek. Toch ook hier een nuance. Ik vond een gsm toen niet passen. Ik ben ondertussen echter tot de constatatie gekomen dat die gsm wel een middel is om "de grenzen van het praten te verleggen". Je kan dialogeren met iemand die zich niet in je lichamelijke nabijheid bevindt. Voor mij is dat zoiets als het materialiseren van de niet-definitie van een gemeenschap. Als je de gemeenschap in de bus bekijkt, is de gsm vaak van de partij. Ik wil de feitelijke ruimtelijkheid van een bus ook niet als grens laten bepalen met wie mensen (willen) praten. Ik wil de busgemeenschap niet als "gemeenschap op die bus" zien. In die zin biedt een gsm de mogelijkheid om openingen te laten. Bovendien kan het een trigger zijn voor anderen rond de gsm-gebruiker om een gesprek aan te gaan, al was het een kort gesprek of een non-verbale gedachtengangwisseling. Dit zijn zaken die plots tot me kwamen toen ik mijn dagen op de bussen in Genk doorbracht.
De zetel en het lampje mogen blijven staan om de redenen waarvoor ik ze goed bevond.
Bij de televisie wil ik nog een nota toevoegen. De idee van het aan- en uitzetten van het beeld vind ik passen bij de tekst van Masschelein over het weg-leiden van de blik om de werkelijkheid tot jou te laten komen ("E-ducating the gaze and inviting to go walking"). Je zou bijna kunnen zeggen dat het instrument - de televisie - de materialisatie is van het ons bewust worden van een bepaalde manier van kijken en leren afstand houden. Dit natuurlijk op voorwaarde dat we als kijker ons openstellen, ons blootstellen aan wat er te zien is. Uiteraard is dit een abstract idee over slechts een deeltje van de desbetreffende tekst.
Ik ga de achtergrond niet werkelijk veranderen nu. Ik vind het mooi te merken hoe iemand zijn gedachten stilaan vorm geeft en welke het proces is daartoe. Als ik alles wel zou veranderen, zou dit misschien sneller vergeten worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten